Ostatni lockdown spędziliśmy pracowicie. Zamiast na próżno tęskne ronić łzy, przewertowaliśmy domowe tomiki poezji. A wybrawszy ulubione wiersze, nauczyliśmy się ich na pamięć, by tuż po otwarciu przedszkola móc zaprezentować je naszym koleżankom i kolegom. Czy wanna zmienić się może w morze, a prysznic być wymarzoną słuchawką do rozmów międzywannowych? Czy przedszkolak może ramię w ramię z pułkiem muchomorów stawić czoła uciążliwym muchom? Czy ptaszki mogą szczekać, a krowy fruwać? Czy jabłkowy robaczek ma prawo marzyć o krwistym befsztyku? Czy litery odczuwają emocje i są wrażliwe na urazy jak dzieci? Wszystko to możliwe jest dzięki poezji, która sprawy zwykłe czyni niezwykłymi. Dzięki niej kwestia istnienia bądź nie magicznych Bergamutów staje się drugorzędna. W wierszu nie wstyd się chwalić ani skarżyć, figlować i psocić, być wyniosłym jak kwoka… Pewnie dlatego nasze przedszkolaki z wprawiającą w zachwyt odwagą prezentowały przygotowane wiersze. Tak jakby miały wewnętrzne przekonanie, że to poeci nauczyli się od nich opowiadać świat…